WDOWA PO PASTORZE

WDOWA PO PASTORZE

Wdowa po pastorze

(Prästänkan) (AB Svensk Filmindustri, Szwecja, 1920)
reż., scen.: Carl Theodor Dreyer, na podstawie opowiadania Prestekonen Kristofera Jansona; zdj.: George Schnéevoigt
obsada: Einar Röd (Söfren), Hildur Carlberg (Margarete Pedersdotter), Greta Almroth (Mari), Olav Aukrust (pierwszy kandydat), Kurt Welin (drugi kandydat), Emil Helsengreen (ogrodnik), Mathilde Nielsen (Gunvor)

  DCP, 94’; tinta, tonowanie; plansze: SV, napisy: PL, EN; restauracja 2018; źródło: Svenska Filminstitutet, prawa: SF Studios

XVII-wieczna norweska prowincja. Söfren, młody, ubogi wikary pragnie poślubić ukochaną Mari, ale jej ojciec stawia warunek: najpierw musi zostać proboszczem. Nadarza się ku temu okazja, bo w sąsiedniej parafii umiera stary pastor. Söfren efektowną przemową w konkursie na kazanie pokonuje dwóch kandydatów, ale to nie wystarcza do objęcia funkcji, bowiem zgodnie ze zwyczajem musi też poślubić wdowę po swoim poprzedniku, wiekową panią Margarete…

Klasyka skandynawskiego kina. Zrealizowana z pietyzmem, oddająca realia epoki adaptacja opowiadania Kristofera Jansona. Pełna humoru opowieść o potrzebie tolerancji, słabościach ludzkiej natury i odwiecznej cykliczności życia. Jeden z najważniejszych filmów w dorobku Carla Theodora Dreyera, najwybitniejszego duńskiego reżysera, należącego do tych filmowców, którzy z jarmarcznej rozrywki zrobili sztukę. To także pierwsze dzieło w jego galerii malowanych z empatią portretów kobiecych.

Zanim w 1919 roku zadebiutował jako reżyser, przez kilka lat pracował – głównie jako scenarzysta – dla wytwórni Nordisk. Gdy duńska kinematografia zaczęła tracić w Europie czołową pozycję, przeszedł do szwedzkiej wytwórni Svensk Filmindustri. Tam powstała Wdowa…, stworzona z charakterystyczną dla niego dbałością o autentyzm: film kręcono w Maihaugen, XVII-wiecznym skansenie w norweskim Lillehammer, z udziałem mieszkańców, a produkcję poprzedziły długie przygotowania. Rolę tytułową i ostatnią w karierze zagrała teatralna nestorka Hildur Carlberg. Na tle późniejszej twórczości reżysera film zaskakuje komediowym tonem, widoczna natomiast jest jego dbałość o psychologiczną wiarygodność postaci.

Po tej podróży Dreyer ruszy w kolejne i przez następną dekadę będzie pracować w Niemczech, Norwegii, Danii i wreszcie Francji, gdzie w 1928 roku zrealizuje swoje arcydzieło – Męczeństwo Joanny d’Arc. (KW)

  Film został odrestaurowany przez Svenska Filminstitutet w 2018 roku na podstawie skanu dupnegatywu 35 mm, wykonanego w latach 60. z duppozytywu 35 mm. Gama barw tint i tonowania obrazu została odtworzona na podstawie gam stosowanych w filmach wyprodukowanych w tym samym czasie oraz z ręcznych adnotacji znajdujących się na duppozytywie.

wprowadzenie do filmu: Svetlana Furman
sekcja: EMIGRANCI ZA KAMERĄ

  Muzyka: Maciej Obara Quartet

  SOBOTA | 30 PAŹDZIERNIKA | 21:00 | SALA STOLICA

FIlm prezentowany w zestawie Wczesne filmy podróżnicze | Wdowa po pastorze

  • WDOWA PO PASTORZE, źródło: Svenska Filminstitutet, prawa: SF Studios

  • WDOWA PO PASTORZE, źródło: Svenska Filminstitutet, prawa: SF Studios

  • WDOWA PO PASTORZE, źródło: Svenska Filminstitutet, prawa: SF Studios