Menu Biuletynu Informacji
SALOME
SALOME
Salome
(Salomé) (Nazimova Productions, USA, 1922)
reż.: Charles Bryant; scen.: Ałła Nazimowa (jako Peter M. Winters) na podstawie sztuki Salome Oscara Wilde’a; zdj: Charles J. Van Enger
obsada: Ałła Nazimowa (Salome), Mitchell Lewis (Herod), Rose Dione (Herodiada), Earl Schenck (Narraboth), Nigel De Brulier (Jokaanan), Arthur Jasmine (giermek)
DCP, 73’; tinta; plansze: EN, napisy: PL; restauracja 2015; źródło: Lobster Films
I wiek n.e. Na dworze Heroda trwa kolejna uczta. Tetrarcha od dawna pozostaje pod urokiem swojej pasierbicy Salome. Piękna dziewczyna znudzona zabawą, przechadzając się po pałacu, słyszy uwięzionego w lochu proroka Jokanaana. Zafascynowana jego słowami i głosem, wykorzystując zakochanego w niej dowódcę straży Narrabotha, doprowadza do spotkania z więźniem. I chce czegoś więcej…
Jeden z pierwszych artystycznych amerykańskich filmów, nawiązujący do tradycji europejskiej awangardy, dla wielu dziś kultowy. Wyrafinowana stylistycznie, wręcz ekscentryczna filmowa adaptacja głośnej (zakazanej w Wielkiej Brytanii) sztuki Oscara Wilde’a, reinterpretującej znaną biblijną historię.
Postać pięknej tancerki, która za swój pokaz żąda głowy Jana Chrzciciela, od dawna fascynowała artystów, choćby Rubensa czy Caravaggia, a szczególna jej popularność przypada na pierwsze dekady XX wieku. Widać to także w kinie: w 1908 roku powstaje inspirowany sztuką Wilde’a film J. Stuarta Blacktona, a dekadę później u J. Gordona Edwardsa w Salome wciela się słynny wamp Theda Bara.
Autorska wersja Ałły Nazimowej – producentki, scenarzystki, aktorki i nieoficjalnie współreżyserki – pozostaje najciekawszą oraz najbardziej kontrowersyjną adaptacją dramatu. Salome to czwarte dzieło stworzone we współpracy z aktorką i scenografką Nataszą Rambową. Jej dekoracje i kostiumy, wzorowane na ilustracjach prerafaelickiego artysty Aubreya Beardsleya do pierwszego brytyjskiego wydania sztuki Wilde’a, tworzą sugestywną wizję plastyczną, pozostając największym atutem tego artystycznie ryzykownego filmu. Choć kameralny, był kosztowny, a towarzysząca mu aura skandalu (plotki o wyłącznie homoseksualnej obsadzie) spowodowała opóźnienie premiery. Ostatecznie jako zbyt eksperymentalny dla ówczesnych widzów miał ograniczoną dystrybucję i nie odniósł sukcesu, kończąc karierę Nazimowej jako niezależnej producentki i zapowiadając zmierzch jej kariery aktorskiej. (KW)
Podstawą restauracji w standardzie 2K wykonanej przez Lobster Films była jedyna zachowana kopia filmu, odznaczająca się postępującym procesem degradacji i pochodząca z kolekcji Library of Congress. Kopia została odnaleziona przez Davida Sheparda, restauratora oraz konserwatora filmów.
wprowadzenie do filmu: Iga Harasimowicz
sekcja: EMIGRANCI ZA KAMERĄ
muzyka: Marek „Latarnik” Pędziwiatr